Δημοσιευμένη στο νομικό περιοδικό ΠΟΙΝΧΡ 2000.819
Στερείται της νομίμου αιτιολογίας η προσβαλλόμενη καταδίκη απόφαση για το έγκλημα της παραβίασης της προς διατροφή υποχρέωσης, αφού δεν προκύπτει αν ελήφθη υπόψιν και η κατάθεση της πολιτικώς ενάγουσας και δεν αναφέρεται ο χρόνος επίδοσης στον κατηγορούμενο της απόφασης του πολιτικού δικαστηρίου και γνωστοποίησής της σε αυτόν καθώς και του χρονικού διαστήματος για το οποίο αυτός υποχρεούτο σε καταβολή της διατροφής.
1890/1999 ΑΠ
Προεδρεύων ο Αντιπρόεδρος Κ. Λυμπερόπουλος Εισηγητής ο Αρεοπαγίτης Γ. Βρέττας Εισαγγελεύς Α. Βασιλόπουλος
Δικηγόρος Δ. Τσαγκαλίδης
Απόσπασμα:………………………………………………..
Επειδή η καταδικαστική απόφαση στερείται της από τα άρθρα 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 ΚΠΔ ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας με συνέπεια να ιδρύεται ο από το άρ. 510 παρ.lΔ του ΚΠΔ λόγος αναίρεσης όταν … [βλ. ΑΠ 24/2000, ΠοινΧρ Ν/17]. Επί πλέον ως προς την έκθεση των αποδείξεων για να θεωρηθεί η δικαστική απόφαση αιτιολογημένη αρκεί η γενική, κατά το είδος τους, αναφορά τους, χωρίς να προσαπαιτείται και η ιδιαίτερη μνεία του κάθε αποδεικτικού στοιχείου και τι προέκυψε από το καθένα απ` αυτά. Πρέπει όμως να προκύπτει ότι το δικαστήριο έλαβε υπόψη του και συνεξετίμησε όλα τα αποδεικτικά μέσα και όχι μόνο μερικά από αυτά, για να μορφώσει την περί ενοχής ή αθωότητας του κατηγορουμένου κρίση του.
Στην προκείμενη περίπτωση με την προσβαλλόμενη απόφαση καταδικάστηκε κατ` έφεση ο αναιρεσείων σε φυλάκιση 3 μηνών ανασταλείσα επί τριετία για παραβίαση της υποχρέωσής του προς διατροφή κατ` εξακολούθηση, στο σκεπτικό δε της απόφασης εκτίθεται ότι αποδείχθηκε και το Δικαστήριο πείστηκε πως ο αναιρεσείων τέλεσε την πράξη που το κατηγορητήριο του απέδιδε “από την κύρια αποδεικτική διαδικασία, τα έγγραφα που διαβάστηκαν στο ακροατήριο, τις μαρτυρίες των μαρτύρων κατηγορίας που εξετάσθηκαν ένορκα στο ακροατήριο σε συνδυασμό και με την απολογία του κατηγορουμένου και από την υπόλοιπη συζήτηση της υπόθεσης”.
Πλην όμως από τα πρακτικά προκύπτει ότι από τους δύο μάρτυρες κατηγορίας που εξετάσθηκαν στο ακροατήριο η απ` αυτές Δ.Ν. εξετάστηκε ανωματί επειδή παρουσιάστηκε ως πολιτικώς ενάγουσα.
Ετσι δεν μπορεί να διαγνωσθεί αν λήφθηκε υπόψη και αξιολογήθηκε από την απόφαση η κατάθεση της εν λόγω μάρτυρος. Εξάλλου για να θεμελιωθεί η αντικειμενική υπόσταση του άνω εγκλήματος πρέπει η υποχρέωση για διατροφή του υπαιτίου να αναγνωρισθεί με δικαστική απόφαση η οποία είχε εκδοθεί κατά το χρόνο τέλεσης του εγκλήματος αυτού.
Στην προκείμενη περίπτωση δέχτηκε η προσβαλλόμενη απόφαση ότι ο αναιρεσείων τέλεσε το εν λόγω έγκλημα κατά το διάστημα από του Μαϊου 1996 μέχρι του Μαϊου 1997 και ότι η υποχρέωσή του για διατροφή της συζύγου του Δ.Ν. και της ανήλικης θυγατέρας τους αναγνωρίστηκε με την απόφαση 28662/96 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης, αλλά δεν προσδιόρισε όπως έπρεπε, για την πληρότητα της αιτιολογίας της, πότε επιδόθηκε η παραπάνω απόφαση, πότε γνωστοποιήθηκε με επίδοσή της στον αναιρεσείοντα και πότε και επί πόσο χρονικό διάστημα υποχρέωνε αυτόν να καταβάλλει τη διατροφή στις δικαιούχους, δεδομένου ότι η αναγνώριση τέτοιας υποχρέωσης για χρονικό διάστημα προγενέστερο από την έκδοση της απόφασης και της γνωστοποίησής της στον υπόχρεο δεν συνεπάγεται καμία ποινική κύρωση αυτού.
Ενόψει τούτων πρέπει να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση κατά παραδοχή και του σχετικού λόγου του αιτούντος και στη συνέχεια να παραπεμφθεί η υπόθεση στο ίδιο δικαστήριο του οποίου η σύνθεση από άλλους δικαστές είναι δυνατή.
