Σύνοψη:
Νομοθεσία προσαρμογής στην Οδηγία 104/1989.
Παρεχόμενη προστασία. Εννοια ¨παραποίησης¨. Μη νόμιμο το αγωγικό αίτημα του δικαιούχου του σήματος περί αποδόσεως της ωφέλειας που αποκόμισε ο εναγόμενος από την παράνομη χρήση του σήματος.
Χρονικά όρια προστασίας του σήματος. Η κατάθεση και η συζήτηση αιτήσεως περί διαγραφής δεν έχει κατ΄ αρχήν ως συνέπεια την άρση της προστασίας που παρέχεται για το σήμα, τα δε πολιτικά Δικαστήρια στερούνται εξουσίας να ερευνήσουν εάν πρέπει το συγκεκριμένο σήμα να διαγραφε. Επιρροή που ασκεί η απόφαση περί διαγραφής του σήματος στην έκβαση της αστικής δίκης περί προστασίας του αυτού σήματος. Απόρριψη του αιτήματος για αναβολή της αστικής δίκης μέχρις εκδόσεως αποφάσεως επί της αιτήσεως διαγραφής του σήματος. Ενστάσεις και αντενστάσεις που δύνανται να προβάλλουν οι διάδικοι της αστικής δίκης.
Κρίση ότι η ένσταση περί υπάρχοντος, προγενέστερου και τοπικής ισχύος, δικαιώματος των εναγομένων προς χρήση του επιδίκου σήματος, ισχύει μόνον ως ένσταση χρονικής προτεραιότητας, η οποία είναι ανατρεπτική των ενδίκων αξιώσεων του ενάγοντος κατά το μέρος τους που στηρίζονται στην επικουρική βάση του αθέμιτου ανταγωνισμού. Κατανομή του βάρους απόδειξης. Επιτρεπτή η εμμάρτυρη απόδειξη. Περιστατικά.
Δεν τάσσεται απόδειξη την πρόκληση ηθικής βλάβης και τον προσδιορισμό του ύψους της χρηματικής ικανοποίησης. Δικονομικά θέματα. Τοπική αρμοδιότητα του Δικαστηρίου, όταν ο ενάγων στηρίζει την κύρια βάση της αγωγής του και στις διατάξεις περί αδικοπραξίας. Διάταξη αποδείξεων, εφόσον ο εναγόμενος αρνείται ότι εκχώρησε αξιόποινη προσβολή του σήματος και στην έδρα του δικάζοντος Δικαστηρίου. Περιστατικά.
